Dans la catégorie : Les romans

Unter der Sommersonne

La version traduite en allemand de Sous le soleil d’été est désormais disponible sous le titre : Unter der Sommersonne. Traduction de Sabine Stork.

Extrait :

An diesem Morgen, in diesem banalen Moment des Abschieds, der ihm wie ein Lebewohl vorkam und ihm deshalb schicksalhaft erschien, hatte er gedachte, dass er sie das letzte Mal umarmte, ihre Hand das letzte Mal hielt, sie das letzte Mal nach Hause begleitete. Bevor sie hinter dem Zaun des Wohnheims verschwand, in dem sie untergekommen war, hatte sie ihm eine Kusshand zu gehaucht. Überrascht hatte er mit der gleichen Eleganz darauf geantwortet, voller Begeisterung, wie zwei Liebende, die den Gedanken nicht ertragen konnten, sich für den Tag zu trennen. Sein Blick verschwamm, als er sich der dramatischen Situation bewusst wurde: Die Frau, die er liebte, würde sich von ihm trennen. Er vermutete, dass er sie nie wiedersehen würde. Bemerkte sie seine Traurigkeit? Ihm war es lieber gewesen, sich das Gegenteil vorzustellen. Was war ihrer Meinung nach der Grund dafür, dass er von dieser gedrückten Stimmung überwältigt worden war? Zwischen ihnen deutete offiziell noch nichts auf eine Trennung hin. Außer dass er sie in der Luft wahrnahm, wie den Geruch eines starken Giftes, gegen das er nicht ankämpfen konnte. Er schwieg und hoffte sich zu irren. So oder so schien ihm das Spiel aus zu sein. Mit gesenktem Kopf und langsamen Schritten hatte er den Asphalt überquert, sich vom Gebäude entfernt, hatte angenommen, dass er dieses Viertel vergessen müsste. Er drehte sich um und ging in Richtung seines armseligen 1-Zimmer-Appartements davon. Dort erwartete ihn das Gefühl der Unvollständigkeit genährt von latenter Einsamkeit und neuen Tränen als einziger Gesellschaft. Durch sie hatte er sich an das Verhalten einer aufmerksamen und aufrichtigen Partnerin gewöhnt, die sich regelmäßig meldete, wobei sie darauf achtete, ihren Partner nicht durch eine tägliche Überwachung zu erdrücken. Er selbst ließ ihr ihre Freiheiten. Von einem Tag auf den anderen versuchte nun ein neuer Unterton den vorherigen zu ersetzen, was ihn in einen emotionalen Abgrund stürzte. Als er spürte, wie ihm seine Gefühle brutal aus dem Herzen gerissen wurden, hatte er einen intensiven Schmerz, einem Phantomschmerz gleich, empfunden. Fast zwei Wochen hatte sie sich rar gemacht, hatte er sie vermisst. Er hatte mehrfach versucht sie zu erreichen. Vergeblich. SMS, Anrufe oder sogar E-Mails, es kam keine Reaktion auf seine Versuche Kontakt mit ihr aufzunehmen. Keine Antwort, keine Nachricht; nur Missachtung. Er verstand es nicht, fragte sich, was passiert sein könnte, das die Flucht seiner Angebeteten ausgelöst haben mochte. Umso mehr, da sie geplant hatten am kommenden Wochenende gemeinsam nach Venedig zu fahren. Ihre Liebesgeschichte hatte traumhaft schön begonnen. In ihrer, seit einigen Wochen andauernde Romanze, schien sie nichts trennen zu wollen. Es gab nur ein schicksalhaftes Datum, das sie seit Beginn ihrer Beziehung kannten.

Sie waren sich in der Pariser Metro begegnet; überfüllte Gänge, Menschen in Eile. Inmitten des Ameisenhaufens stand eine verloren wirkende junge Frau und sah in alle Richtungen. Der Bahnhof litt unter umfangreichen Modernisierungsarbeiten. Die Hinweisschilder fehlten. Nur die Pendler kannten ihren Weg, wie perfekt programmierte Roboter im Zusammenspiel miteinander. Er war genauso verärgert wie die junge Frau. Er fand sich nicht zurecht. Dabei war er die langen Tunnel gewöhnt. Da er weder Auto noch Zweirad besaß und ihm Busse zu vollgestopft und zu kompliziert waren, um sich zurecht zu finden, hatte er sich angewöhnt, diesen Maulwurfsbau für die weiter von seinem Wohnort entfernten Ziele zu benutzen. Wenn das Wetter schön war und er sich an einen Ort begeben musste, der ihm nah genug erschien, zögerte er wegen der nachweislich horrenden Fahrscheinpreise nicht, die Strecke zu Fuß zu gehen. Blieben noch die Leihfahrräder von Velib‘, die auf bewundernswerte Weise in ganz Paris verteilt waren; aber auch hier hatte ihn das Abonnementangebot nicht überzeugen können. Er hatte schon versucht, ein Gefährt aus seiner Verankerung herauszuziehen, aber es bestand darauf, daran kleben zu bleiben. Allerdings fand er das Konzept interessant, nur dass die Logik des kapitalistischen Gewinns jede ökologische Initiative zerstörte. Eine verzweifelte und zwiespältige Erkenntnis traf ihn, als er feststellte, dass man in unserem Wirtschaftssystem nicht anders konnte, als in stillschweigender Übereinkunft unserer Machtlosigkeit, eine politische Entscheidung, die den Bürgern zu Gute kommen sollte und die von privaten, geldgierigen Unternehmen umgesetzt wurde, fast schon auf Knien zu akzeptieren.

Die junge Frau, die sah, wie er sich um sich selbst drehte, hatte es gewagt, sich ihm zu nähern und ihn gefragt, ob er auch die Linie 14 suchte. Dem war so. Er musste mit dieser Linie bis zum Bahnhof Saint-Lazare fahren, um dann von dort aus in einen Vorortzug umzusteigen. Er war mit Stéphanie, einer befreundeten Malerin verabredet. Sie hingegen war in die andere Richtung, nach Bercy, unterwegs. Rein optisch war sie ganz nach seinem Geschmack. Sie sprach kein perfektes Französisch. Ihr Akzent verriet ihre osteuropäischen Wurzeln. Sie hatte ihm mitgeteilt, dass sie Svetlana hieß und aus Russland kam. Im Gegenzug hatte er ihr seinen Vornamen verraten. „Franck“ hatte er geantwortet, ohne dabei zu versuchen, sie mit weiteren Informationen über seine Person zu beeindrucken oder ihr mit aufdringlichen Fragen auf die Nerven zu gehen.

Svetlana hatte es immer vorgezogen, von ihren Freunden Sveta genannt zu werden. Sie war seit drei Wochen in Paris, um hier zu arbeiten. Sie nutze ihren Aufenthalt aber auch, um während ihrer Freizeit verschiedene europäische Länder zu bereisen. Ihre Arbeit bestand darin, in einem Geschäft in der Galerie Lafayette Handtaschen zu verkaufen. Die Rolle der Verkäuferin in einer Boutique interessierte sie wenig. Sie langweilte sich sogar sehr oft. Das war die einzige Möglichkeit, die sie gefunden hatte, um ihren Traum, nach Frankreich zu reisen, zu verwirklichen. Auf diese Weise hatte sie ein Visum für drei Monate bekommen können. An diesem Tag war sie auf dem Weg zu einer ihrer Kolleginnen, die aus der Ukraine stammte und die aus dem gleichen Grund nach Frankreich gekommen war wie sie. Sie hatten einen Spaziergang durch die Stadt geplant, bei dem sie auch shoppen gehen wollten.

Svetlana hatte Franck vorgeschlagen, auszusuchen welche Richtung sie einschlagen sollten. Sie hatte ihm anvertraut, dass ihr Sternzeichen sie tagtäglich beeinflusste und nicht immer zum Besten. Waage: das Symbol für alle Arten der Instabilität. Sie konnte sich oft nur schwer entscheiden, vor allem in wichtigen Augenblicken. Ein Ja am Morgen konnte sich am Abend in ein Nein verwandeln. Sie hatte ihm Einzelheiten ihrer Persönlichkeit enthüllt, ohne sich auch nur die geringsten Gedanken darüber zu machen, ob es eine gute Idee war, sich einem Fremden gegenüber so zu verhalten. Sie hatte sich spontan, natürlich benommen, hatte sich in Gegenwart dieses Mannes wohl gefühlt. Sie hatte auf Anhieb eine positive Aura und ein beruhigendes Gefühl gespürt, als sie diesen Mann bemerkte, der genauso verloren war wie sie.

Ohne es zu wollen, hatte Franck die Art Mann verkörpert, der die Initiative ergreift. Der Weg, den sie eingeschlagen hatten, hatte sich als der richtige für Svetlana herausgestellt. Sie hatte sich bei ihm bedankt und wollte sich schon auf den Weg machen. Während er seine Schüchternheit an das hinterste Ende seines Temperaments verdrängte, hatte Franck sie gefragt, ob sie Lust hätte, an einem der nächsten Tage in seiner Begleitung Paris zu erkunden, so könnte sie in den Genuss eines privaten Reiseführers kommen. Überrascht und zögernd hatte sie ihn gemustert und sich nach den Absichten dieses Mannes gefragt. War er ein seriöser Mensch oder ein Abenteurer? Vielleicht ein Schnorrer?

Nachdem einigen Sekunden der Überraschung vergangen waren, hatte Svetlana ihm ein strahlendes Lächeln geschenkt, anschließend zustimmend mit dem Kopf genickt und ihm offenherzig mit der Allerweltsfrage „Warum nicht…?“ geantwortet. Danach hatten sie ihre Telefon-Nummern ausgetauscht. Ein paar Höflichkeitsfloskeln waren gefolgt. Sie hatten sich einen schönen Tag gewünscht und sich mit einem linkischen Händedruck verabschiedet.

Sub soarele de vara

La version traduite en roumain de Sous le soleil d’été est désormais disponible sous le titre : Sub soarele de vara. Traduction de Dana Cruceru.

Extrait :

În acea dimineață, în acel moment banal în care un simplu La revedere i se părea un Adio, fatidic, el crezuse că era pentru ultima dată când o îmbrățișa, pentru ultima dată când o ținea de mână, pentru ultima dată când o conducea înapoi acasă. Înainte să dispară în spatele grilajului de fier, ea îi făcuse ușor cu mâna un semn de sărutare îndreptat spre el. Surprins, el îi răspunsese cu aceeași eleganță, grăbit, ca doi amanți care nu pot suporta ideea de a fi despărțiți deloc, nici măcar o clipă de-a lungul zilei. Ochii i se umezeau, conștient de un lucru dramatic: această femeie, pe care o iubea, avea să se despartă de el. Presupunea că nu avea să o mai revadă niciodată. Oare ea îi văzuse tristețea? Prefera să-și imagineze contrariul. Dar oare din ce cauză credea ea că era el brusc prost dispus? Între ei, nimic nu fusese spus despre despărțire. Doar că el o simțea plutind în aer, ca aroma unei otrăvi puternice, împotriva căreia nu putea să lupte. Rămânând tăcut, el spera să se înșele. Oricum ar fi fost, zarurile i se păreau deja aruncate.

Cu capul plecat, mergând încet, el traversase șoseaua, se îndepărtase de clădire, gândindu-se ca va trebui să uite acest cartier. Se întorcea la studioul lui jalnic. Acolo, îl aștepta nefericirea hrănită de singurătate, doar cu alte lacrimi drept singură companie.

Cu ea, se obișnuise cu o parteneră delicată și sinceră, care îi trimitea des vești, fără să-l sufoce supraveghindu-i fiecare mișcare. Și el o lăsa să respire în voie, fără să caute să o deranjeze în timpul ei liber. De pe o zi pe alta, un cântec diferit părea că-l înlocuiește pe cel vechi, iar el se scufunda într-un abis de sentimente. Resimțise o durere vie, ca și cum într-o fantasmagorie, sentimentele i-ar fi fost smulse cu brutalitate.

Absența și lipsa ei duraseră aproape două săptămâni. Încercase să dea de ea de mai multe ori. Degeaba. SMS-uri, apeluri telefonice, sau chiar e-mailuri, nici una din încercări nu găsise ecou. Nici un răspuns, nici un mesaj, doar ignorare. Nu înțelegea, se întreba ce anume s-ar fi putut întâmpla să provoace fuga frumoasei lui, cu atât mai mult cu cât plănuiseră să plece împreună la Veneția în week-endul care se apropia.

Și totuși, povestea lor începuse bine. Romanța primelor săptămâni nu părea să-i conducă spre despărțire. O singură dată fatidică era cunoscută de amândoi, de la începutul relației.

Întâlnirea lor a avut loc în metroul parizian, culoare aglomerate, oameni grăbiți. În mijlocul acestui furnicar, o femeie tânără, pierdută, se uita în toate direcțiile. În gară erau lucrări de modernizare. Panourile care indicau direcțiile lipseau. Doar obișnuiții locului știau drumul, ca niște roboți în sinergie, perfect programați.

Și el era la fel de necăjit ca ea. Nu își mai găsea drumul. Deși el era un obișnuit al locului, familiar cu aceste tuneluri lungi. Cum n-avea mașină, nici două roți, și găsind ca autobuzele sunt prea aglomerate si e prea greu să te orientezi, se obișnuise să folosească aceste tuneluri de cârtițe pentru deplasările departe de casă. Când era frumos afară și trebuia să se ducă într-un loc nu prea departe de casă, nu ezita să meargă pe jos, pentru motivul evident al costului ridicat al biletului. Mai erau si scuterele Velib, răspândite mai peste tot în Paris, dar și aici, tipul de abonament propus nu-l convinsese. Încercase deja să extragă mașinăria, dar aceasta se încăpățânase să rămână atașată de suportul fix. Cu toate acestea, găsea conceptul destul de interesant, mai puțin aspectul randamentului capitalist care diminua din beneficiile inițiativei ecologiste. Constata cu disperare, în mod conflictual, că o decizie politică, care are un avantaj pentru cetățeni, de îndată ce e pusă în aplicare de către structuri private cu dinții lungi, nu oferă ca înlocuitor decât o constatare amară a sistemului nostru economic, pe care un simplu acord tacit de neputință ne obligă să-l acceptăm aproape în genunchi.

Femeia tânără pe care o vedea întorcându-se spre el îndrăznise să se apropie pentru a-l întreba dacă și el căuta linia 14. Așa era. Trebuia să meargă pe această linie până la gara Saint-Lazare și apoi să ia un tren care ducea spre periferie. Avea întâlnire cu Stephanie, o amică pictoriță. Ea, dimpotrivă, mergea spre Bercy, în cealaltă direcție. Lui i se părea că e exact pe gustul lui, fizic. Nu se exprima într-o franceză perfectă. Accentul ei îi trăda originea într-o țară din Est. Îl informase că se numește Svetlana și că e din Rusia. În schimb, el își dezvăluise prenumele, Franck, fără să încerce să o impresioneze oferindu-i alte informații despre persoana lui sau să o necăjească punându-i întrebări intruzive.

Svetlanei i-a plăcut dintotdeauna ca prietenii să o strige Sveta. Era în Paris de trei săptămâni, lucra aici. În același timp, profita de perioadele de concediu, pentru a vizita alte orașe europene. Vindea genți într-un magazin din Galeries Lafayette. Nu o interesa deloc să lucreze într-un butic. Dimpotrivă, se plictisea teribil. Dar era singurul mijloc pe care-l găsise pentru a-și îndeplini visul de a călători în Franța. În acest fel, reușise să obțină o viză temporară de trei luni. În acea zi, mergea la una din colegele ei, de origine ucraineană, venită și ea în Franța din același motiv. Amândouă își făcuseră planul să se plimbe prin oraș. Voiau să facă și shopping.

Svetlana îi sugerase lui Franck să aleagă el direcția de urmat. Îi mărturisise că semnul ei astrologic o influența în viața de zi cu zi și nu întotdeauna spre binele ei. Balanță: imaginea tuturor instabilităților! Ea se hotăra deseori cu mare greutate, mai ales în momentele importante. Un Da de dimineață se putea transforma seara într-un Nu. Îi dezvăluise detaliile personalității ei fără să-și facă prea multe griji dacă era o atitudine la locul ei sau dacă aceste detalii ar fi trebuit împărtășite sau nu unui străin. Era spontană, naturală, se simțise în largul ei în prezența acestui bărbat. Simțise pe de-a întregul o aură pozitivă și un sentiment de încredere atunci când îl remarcase pe acest băiat pierdut, la fel de pierdut ca și ea.

Fără vreo intenție anume, Franck luase poziția masculului care ia inițiativa. Traseul ales s-a dovedit a fi bun pentru Svetlana. Ea îi mulțumise și se pregătea să plece. Ascunzându-și timiditatea la polul opus al temperamentului său, Franck a întrebat-o dacă i-ar face plăcere să descopere Parisul în compania lui, într-una din zilele următoare, ca și cum ar fi beneficiat de un soi de ghid privat. Surprinsă, ezitând, ea se uitase atentă la el, întrebându-se ce intenții avea acest băiat. Era oare un bărbat serios sau un aventurier? Un profitor, poate?

Odată trecute cele câteva secunde de uimire, Svetlana îi aruncase un zâmbet larg, după care consimțise, răspunzându-i cu candoare, cu o replică uzuală: De ce nu?… Apoi își dăduseră numerele de telefon. Urmaseră politețurile obișnuite. Își uraseră reciproc o zi bună, își spuseseră La revedere, cu o strângere stângace de mână.

Lo que nos falta por hacer • audiobook

La version traduite en espagnol de Tout reste à faire est désormais disponible en audiobook. Traduction de Andrea Pérez García et narration par Vanesa Gomez.

Extrait :

Sous le soleil d’été

Sortie de la nouvelle édition de mon deuxième roman Sous le soleil d’été, initialement sortie en 2016. Réécrit, version 4.

Couverture du roman Sous le soleil d'été

4ème de couverture :

Franck rencontre Svetlana dans les couloirs du métro parisien. L’un comme l’autre ignore encore que leur relation est le point de départ d’un amour difficile. Au travers de désirs et d’hésitations, la souffrance sera inévitable.

De la passion amoureuse jusqu’au rejet de l’être chéri, cette histoire narre l’évolution affective entre une jeune femme qui n’a pas suffisamment vécu et un homme de dix ans son aîné. Quand l’un cherche amour et équilibre, l’autre s’interroge et se perd en chemin. Peur, doute et crainte se succèdent jusqu’à réprimer l’attachement qui les avait liés. Illusion, tentation et jalousie porteront le coup de grâce. Entre aléas et tribulations, la quête du bonheur est un joyeux bordel qu’il est nécessaire de vivre. 

Sous le soleil d’été est le second roman de Manu Bodin. L’histoire reprend les personnages de son roman précédent, Tout reste à faire, et s’inscrit temporellement comme un préquel : la première rencontre amoureuse des deux protagonistes.

Tout reste à faire

Sortie de la nouvelle édition de mon premier roman Tout reste à faire, initialement sortie en 2014. Réécrit, version 6.

Couverture du roman Tout reste à faire

4ème de couverture :

Svetlana, une jeune femme russe, retrouve Franck, son ancien amour d’été rencontré à Paris plusieurs années auparavant. Mais l’amour peut-il facilement renaître après avoir sombré dans l’indifférence ?

Au travers d’une histoire sentimentale, l’auteur fait évoluer un personnage sortant du cocon de l’adolescence et qui doit désormais se construire, s’affirmer dans le monde adulte.
Dans ce parcours initiatique et chaotique fait de nombreux déboires sentimentaux ainsi que de remises en question, l’héroïne devra affronter ses démons intérieurs, ses hésitations et ses questionnements afin que puisse naître de ses erreurs la possibilité de quelqu’un de nouveau : une femme amoureuse, une vraie, dans toute sa grandeur, sa splendeur et sa féminité
. 

Manu Bodin est né en février 1981 dans le Maine-et-Loire. À vingt ans, il rejoint Paris pour y poursuivre des études cinématographiques et développe des trames scénaristiques. En 2011, il se lance dans l’écriture littéraire.

Avec Tout reste à faire, l’auteur signe son premier roman.

Sotto il sole dell’estate

La version traduite en italien de Sous le soleil d’été est désormais disponible sous le titre : Sotto il sole dell’estate. Traduction de Maria Rosaria Leggieri.

Extrait :

Quella mattina, nell’attimo di quel arrivederci che gli sembrava un addio e che per una volta gli sembrava fatale, pensava che fosse l’ultima volta che la baciava, l’ultima volta che le teneva la mano, l’ultima volta che la riaccompagnava a casa sua. Prima di sparire dietro il cancello della casa dove viveva, attraverso il palmo della sua mano, soffiò un bacio verso di lui. Sorpreso, le rispose con la stessa eleganza, frettolosamente, come due amanti che non sopportano l’idea di separarsi per un giorno. I suoi occhi si appannavano, consapevoli di una cosa drammatica: la donna che egli amava stava per abbandonarlo. Pensava che non l’avrebbe più rivista. Chissà se lei si era accorta della sua tristezza? Lui preferiva immaginare il contrario. Per quale ragione lei avrebbe pensato che su di lui avrebbe preso il sopravvento uno stato d’animo cupo? Tra di loro, la rottura non era stata ancora ufficializzata. Solo che egli la sentiva aleggiare nell’aria, come l’odore di un potente veleno contro il quale non poteva combattere. Rimanendo in silenzio, si augurava di sbagliarsi. Che fosse possibile o meno, i giochi sembravano essere ormai conclusi.

Con la testa bassa e il passo lento, attraversò l’asfalto, si allontanò dall’edificio, pensando che avrebbe dovuto dimenticare quel quartiere. Egli ritornava in direzione del suo squallido studio. Laggiù lo attendeva l’incompiutezza nutrita dalla solitudine latente, accompagnata da nuove lacrime.

Lei l’aveva abituato al comportamento di una compagna delicata e sincera che dava notizie di sé regolarmente, evitando di soffocare il suo partner con una sorveglianza quotidiana. Anche lui la lasciava vivere la sua vita liberamente. Durante la notte, un altro ritornello tentava di sostituire il precedente, immergendolo in un abisso di tenerezze. Aveva provato un dolore profondo, come la sensazione fantasmagorica di vedere i suoi sentimenti strappati brutalmente dal suo cuore.

L’assenza e la mancanza erano durati due settimane. A più riprese egli aveva tentato di ricontattarla.

I suoi tentativi di mettersi in contatto furono vani. Non vi fu risposta né agli SMS, né alle telefonate, né tanto meno alle mail. Nessuna risposta, nessun messaggio, totalmente ignorato. Non riusciva a comprendere, si chiedeva che cosa avesse potuto causare la fuga della sua amata, considerato che che avevano progettato di partire per Venezia insieme durante il fine settimana successivo.

La loro storia aveva avuto un meraviglioso inizio. La storia d’amore di qualche settimana prima non sembrava affatto volerli separare. Dall’inizio della loro relazione, conoscevano solamente una data fatidica.

Под летним солнцем

La version traduite en russe de Sous le soleil d’été est désormais disponible sous le titre : Под летним солнцем. Traduction de Marina Toropova.

Extrait :

В то утро, в момент банального расставания, больше похожий на прощание навсегда, показался ему роковым. Он думал, что это был последний раз, когда он поцеловал ее, последний раз, когда он держал ее за руку, последний раз, когда он провожал ее домой. Подойдя к калитке общежития, она нежно послала ему воздушный поцелуй. Этот жест немного удивил его, но он поспешно ответил с той же элегантностью. В это мгновение они были похожи на двух влюбленных, которые не могли вынести мысль о расставании на целый день. Его глаза наполнились слезами от мучительной мысли, что женщина, которую он любил, решила навсегда расстаться с ним. Он предполагал, что никогда больше не увидит ее. Заметила ли она его печаль? Он предпочитал считать, что нет. С чего бы она могла подумать, что он был сильно расстроен? Их отношения не были официально оформлены до разрыва. Однако он все еще ощущал ее аромат, парящий в воздухе, словно запах мощного яда, с которым он не мог бороться. Сохраняя молчание, он надеялся, что ошибся. Поневоле, он понимал, что все закончилось.

Опустив голову, медленным шагом он пересек тротуар и отошел от здания. В голове крутилась мысль, что ему нужно будет забыть этот район. Он вернулся в свою жалкую квартирку, где его охватило чувство какой-то незавершенности. Оставшись в полном одиночестве, он уже не мог сдерживать слез.

Между ними установились доверительные и искренние отношения. Она регулярно звонила ему и рассказывала какие-нибудь новости, поэтому у него не было никакой необходимости постоянно ее контролировать. Он позволил ей дышать свободно. В тот же миг он уже не мог контролировать свои эмоции и сдержаться от слез. Он почувствовал острую боль, такое фантасмагорическое желание увидеть свои собственные чувства, жестоко вырванные из его сердца.

Ощущение пустоты и недостатка длилось почти две недели. Несколько раз он пытался связаться ней. Но все было напрасно. СМС, телефонные звонки и электронные письма не находили никакого отклика. Ни ответа, ни сообщения; полное неведение Он ничего не понимал. Только спрашивал себя, из-за чего его красавица могла решить разорвать их отношения. Тем более что они планировали поехать вместе в Венецию в ближайшие выходные.

Их история начиналась так прекрасно. Романтика нескольких недель, казалось, не хотела их разлучать. Только роковая дата была им известна с самого начала их отношений.

Bajo el sol de verano

La version traduite en espagnol de Sous le soleil d’été est désormais disponible sous le titre : Bajo el sol de verano. Traduction de Hector Lara.

Extrait :

Aquella mañana, en aquel instante trivial de un adiós que ya sentía permanente y que de momento le parecía fatídico, creyó que se trataba de la última vez que la besaba, de la última vez que le tomaba la mano y que la acompañaba a su casa. Antes de desaparecer detrás de la reja de su alojamiento, ella le había enviado un beso, soplando sobre la palma de su mano. Sorprendido, él había respondido con la misma elegancia, con pasión, como dos amantes que no podían soportar la idea de separarse por un día. Sus ojos se humedecían; era consciente de una cosa dramática: la mujer que él amaba rompería con él. Él imaginaba que no la vería nunca más. ¿Acaso veía ella su tristeza? Él habría preferido lo contrario. ¿Por qué pensaría ella que él estuviese sumergido en un estado sombrío? Entre ellos, no había una ruptura oficial. Salvo que él la sentía flotar en el aire, como el olor de un potente veneno que él no podía eludir. Silencioso, esperaba equivocarse. Mal que bien, la suerte estaba echada.

Con la cabeza baja y a paso lento, él había atravesado el asfalto, se había alejado del inmueble y suponía que tenía que olvidar ese barrio. Regresaba hacia su estudio sórdido. Allá le esperaba la ausencia alimentada de la soledad latente, teniendo como única compañía nuevas lágrimas.

Ella lo había acostumbrado al comportamiento de una compañera delicada y sincera que le daba noticias con regularidad, pero sin asfixiarlo con una supervisión cotidiana. Incluso él la dejaba respirar libremente. De un día al otro, una cantinela diferente se esforzaba por remplazar la precedente, lo que terminaba en un abismo de afecciones. Él había sentido un dolor intenso, como una sensación fantasmagórica al ver sus sentimientos brutalmente arrancados de su corazón.

La ausencia y el vacío habían durado casi dos semanas. Él había intentado buscarla en muchas ocasiones. En vano. SMS, llamadas de teléfono, incluso correos no habían encontrado eco a esas tentativas de contacto. Ninguna respuesta, ningún mensaje, sólo el silencio. No entendía, se preguntaba que habría podido suceder para que su amada huyera, sobre todo que habían planeado ir juntos a Venecia el fin de semana.

Su historia había comenzado de maravilla. El romance de pocas semanas no parecía de ninguna manera desaparecer. Sólo una fecha fatídica existía desde el principio de su relación.

Non resta che ricominciare – audiobook

La version traduite en italien de Tout reste à faire  est désormais disponible en audiobook. Traduction de Roberta Solazzo et narration par Sonia Di Lecce.

Extrait :

All to play for

La version traduite en anglais de Tout reste à faire est désormais disponible sous le titre : All to play for. Traduction de Nicola Bigwood.

Extrait :

It was just over four years now since I’d last set foot in France. I was coming back to Paris again to work, only this time to do a job I’d chosen whole-heartedly and not a summer job like last time. Now I was stepping off the plane to move on in life, to settle down and put down roots, once and for all.

For my first trip I’d come to sell handbags in the Galeries Lafayette department store for three months. I’d seen it primarily as a great opportunity to practise French and master the language. But something else had also happened that I couldn’t have foreseen: a date with love. Four years on, thoughts of the man I had known run through my head. We’d tried to keep in touch once I was back home in Russia. But several months on, not much hope remained of our seeing each other again. I’d suddenly fallen in love with another boy and, over time, the same thing happened to him.

He had no idea I was back in Paris or that I’d just clinched a job as a translator on a two-year contract. In a way, I was afraid of seeing him again. I didn’t dare contact him.

I knew we hadn’t had time to build the foundations of our relationship, really. A mere three months is far too short an amount of time to truly be in love, especially as we didn’t spend time together every day. He’d asked me twice to move in with him for the rest of my stay, so I could save money. As he hadn’t been single for long I’d dreaded being a rebound for his benefit — like a tissue to wipe away memories of his ex. I was also afraid of losing my freedom. What if he’d thrown me out on the street after an argument? Where would I have gone then, after giving up — for him — the young professionals’ accommodation I’d been staying in?

The twists and turns of fate are mysterious and sometimes incomprehensible: of all the available flats in Paris, I found myself back living at the same address in Montparnasse, in the same building. Only the room was different, and the floor. I’d gone from the fourth floor to the third. Was this a sign that our story was going to pick up more or less where it had ended?

I had fallen completely in love with Paris, like love at first sight that bowls you over in an instant. The spell I was under probably wasn’t only down to the charms of the capital. Perhaps, quite simply, I had succumbed to the delights and energy of France. As a teenager I’d dreamed of visiting this country. That dream had come true. Even though I’d only visited Paris, it had resonated with me, painting a picture that was so different to my hometown in Russia! I’d been overwhelmed by a strong sense of freedom, like a passing wave of madness, an intoxicating independence, a feeling I had never experienced before. It was both peculiar and pleasant. I’d felt so at home on French soil, freed from all constraint, as if I could spread my wings. And yet time had passed so fast… without my noticing how the days were trickling away much faster than I’d have liked. I’d undergone a change after my trip: I no longer felt like the same woman. Something new had taken root that would affect me for years to come. I’d gone back home with a heart full of so many different memories. In three months my life had been turned upside down, indelibly marked. I’d developed and matured a little more. However, I still had a long way to go and things to learn. Life, I was soon to find out, would quickly take care of that.